Daniël Maes (74), norbertijn van Postel en afkomstig uit Arendonk, is verantwoordelijk voor een seminarie in het zesde eeuwse klooster Mar Yakub in Qâra, gelegen op 90 kilometer van de Syrische hoofdstad Damascus. In Syrië zijn er 2,4 miljoen christenen op 24 miljoen inwoners. Een verre droom van de Vlaamse norbertijn Maes is om van het klooster Mar Yakub een tweede Taizé te maken, dicht bij de bronnen van het christendom, in dialoog met joden en moslims.
MAR YAKUB V
.
Goede Vrienden,
Op mijn klein geruststellend berichtje vanuit de luchthaven van
Beiroet heb ik een flink aantal aanmoedigingen gekregen. Hartelijk
dank.
Nogmaals: als mijn berichten voor iemand te lang of te storend zijn,
laat het me eenvoudig weten en ik verwijder het emailadres. Zijn er
mensen van wie je weet dat ze blij zouden zijn met mijn schrijfsels,
zeg hen dat ze me hun emailadres geven.
Ondertussen beland ik in een gemeenschap waar hoop leeft ondanks de
grote dreigingen. Het Westen stelt zich voor als “de internationale
gemeenschap” maar vertegenwoordigt in werkelijkheid een steeds
kleiner deel van deze internationale gemeenschap. Rusland b.v. is
ondertussen als werkelijke vriend van Syrië flink aanwezig in het
land, weet wat er echt gebeurt en meldt het ook, terwijl het westen
zijn opgeschroefde verontwaardiging met vervalste berichtgeving
probeert te etaleren. Meer dan ooit blijven wij hopen op een vrede,
vooraleer het westen met zijn schatrijke corrupte Arabische
bondgenoten dit land heeft kunnen ontwrichten. Hillary, uw “nieuwe
wereldorde” mag voor mijn part helemaal afgevoerd worden.
Ons internet werkt helaas nog altijd niet. Nu moeten we het nog hoger
uit de lucht zien te grijpen maar die mannen hier weten wel hoe het
moet. Gelukkig. Al is het met een beetje gesukkel.
Met heel veel dankbaarheid aan heel velen.
P. Daniël
Mar Yakub V/1
Maandag 4 juni 2012 werd ik in de abdij van Postel om vijf uur
opgehaald en reden we met drie naar Zaventem. Omdat we iemand bij
hadden met een gehandicaptenkaart konden we gemakkelijk en lang
parkeren. Ik had een ticket voor een vlucht van Syrian Arab Airlines
om 9.10 u. Bij nadere informatie bleek er echter geen vlucht naar
Damascus te zijn. Zr. Carmel die later het geld wilde recupereren wist
te vertellen dat het de fout was van diegene die mij het ticket
gegeven had en gewoon niet wist dat er op maandag geen vluch naar
Damascus.
Na een telefoontje naar moeder Agnes-Mariam heb ik dan maar een ticket
voor Beiroet genomen. Ik kon uiteindelijk om elf uur vertrekken met
een overvolle boeiing en om 16.00 u in Beiroet toekomen. Ondertussen
had ik al een berichtje van moeder Agnes-Mariam ontvangen dat ik maar
even moest wachten en dat ze me zou komen ophalen. In de kleine
cafetaria heb ik me geïnstalleerd om een eerste geruststellende email
te verzenden. Vorig jaar heeft een vriendelijke soldaat voor mij het
nodige gedaan om mijn laptop aan te sluiten op internet in de
luchthaven van Beiroet. Ik wist niet meer hoe het allemaal moest, maar
mijn laptop wel. Hij marcheerde meteen op de golven van het
wereldnieuws. Meteen was ik van het koude, natte België in het hete
zomerweer van Libanon beland.
En daar komt moeder Agnes-Mariam naar me toe. Bij de auto gekomen zie
ik dat zr. Carmel en zr Claire-Marie er ook bij zijn. Zij zijn deze
morgen meteen uit Mar Yakub vertrokken. Ik vond het natuurlijk
fantastisch. Met plezier ben ik naar België gekomen, met plezier ben
ik weer hier.
In ons bijhuisje in Adonis, nabij Beiroet, zullen we twee dagen
blijven om boodschappen te doen en regelingen te treffen. Abouna
Salim, een bevriende Libanese pastoor kwam langs en samen celebreerden
we volgens de maronitische ritus de eucharistie. Daarna hadden de
zusters een lekkere maaltijd klaar gemaakt en hebben we met vijf aan
de kleine keukentafel gezellig getafeld. De man heeft ook de nodige
humor zodat hij helemaal bij ons past.
Internet werkt in Libanon hier feil- en draadloos. Klein nadeel is de
ruzie tussen de verschillende partijen waarbij ook de golfstaten zich
nog moeien. Resultaat: 8 uur geen licht en dan weer 2 uur licht en zo
verder, terwijl we wel vrijuit kunnen internetten. En we weten nu
natuurlijk niet wanneer die 8 uur om zijn. Omdat het licht in de grote
hal met een motor werkt, wordt de deur opengezet en met de hulp van
nog wat kaarslicht kunnen we ons best behelpen, zowel voor de
eucharistie als voor de maaltijd. Je ziet, het is in ieder huishouden
wel iets. Er is overal een haar in de boter, maar er moet wel meer
boter dan haar blijven! Maar nu ben ik echt moe en ga slapen.
Dinsdag 5 juni 2012
Terwijl de zusters al vroeg in de weer zijn blijf ik rustig slapen.
Nog zulk een nacht en ik ben al mijn vermoeidheid kwijt. Terwijl ik
een tas water laat koken om Nescafé te maken stormt zr. Carmel door de
keuken en heeft meteen alles wat ik graag heb op de tafel staan:
honing, bananen, echt Europees brood, boter, confituur, melk… Ze
vraagt wat ik nog nodig heb. En de zusters verdwijnen. Als de
elektriciteit uitvalt en ook de deurbel niet meer gaat moet ik er
gewoon op letten dat ik hen terug binnen laat als er op de deur
gebonkt wordt. Er is maar een sleutel en alle drie zijn andere zaken
aan het regelen. Ondertussen installeer ik me in de schommel-zetel op
de binnenkoer met de deuren wijd open. Het doet me denken aan mijn
kindertijd toen ik heel veel tijd doorgebracht heb in de schommel.
De ouders van onze jongste student Antoun, die hier in Adonis een
buitenverblijf hebben wilden me uitnodigen voor het avondeten. Zr.
Claire-Marie en ik zijn samen gegaan. Het was natuurlijk een
overvloedig feestmaal temeer omdat het tevens de 15de verjaardag was
van de broer van Antoun. Ondertussen was het ook groot feest in ons
bijhuis. De drie broers van zr. Carmel waren gekomen. De ene is
professor filosofie in Parijs. De andere twee zijn in Libanon
gebleven. Zij waren aanwezig met hun vrouw en kinderen. Telkens als
zr. Carmel hier is probeert de familie samen te komen. Het is met die
kinderen dan even een gezellige boel.
We hebben het einde van het familiefeest nog meegemaakt. Ten slotte
kwam nog de Libanese pastoor Salim. Samen hebben we weer de
eucharistie gevierd.
woensdag 6 juni 2012
Na nog enkele boodschappen gedaan te hebben zijn we in de voormiddag
vertrokken uit Adonis, het dorpje waar alleen christenen wonen. Je
ziet ook overal kapelletjes, kerken, beelden van Maria en de heiligen.
Omdat de grote weg van een nieuwe asfalt laag voorzien werd moesten we
een weg nemen over de bergen. Heel mooi om zo Libanon eens te
bezoeken. Op zeker ogenblik zien we in de verte de Hermonberg en aan
de andere kant het Antilibanongebergte. Ons klooster Mar Yakub ligt er
achter maar we zullen nog een lange omweg moeten rijden. En het is erg
warm, op zeker ogenblik zien we ergens 33 ° aangeduid.
De grenscontroles verlopen met de gewone drukte. Aan de eerste
grenspost in Syrië hangt een grote spotprent tegen de muur: een
Amerikaan die Syrië als een ballon probeert op te blazen met daar
onder de tekst: het vuur dat ze hier aansteken zal hun as worden. Ook
op weg naar huis is er niets speciaals te merken. Alle beelden en
foto’s van de president staan of hangen er nog zoals voorheen.
Misschien is er hier of daar een wachtpost bij gekomen. Het doet me
denken aan de journalist van Le vife -L’express die me twee dagen voor
mijn vertrek nog kwam opzoeken voor een interview. Hij had zelf na
Pasen nog Syrië bezocht en er een reportage over geschreven onder de
titel: Waar is de revolutie? Hij had niet veel bijzonders gemerkt
tenzij hier en daar wat georkestreerde herrie. En het zijn deze bendes
die nu het grote gevaar vormen.
Rond vier uur waren we thuis. Grote vreugde aan beide kanten. In de
hal was van alles geïnstalleerd. Heel de groep zong twee liederen om
ons te verwelkomen en tenslotte voerden de jongens een schetsje op.
De oudste speelde pater Daniël en de anderen kwamen een na een hun
grieven, bezwaren, moeilijkheden, commentaren en voorstellen…
uitvoerig uitleggen. Origineel was dat ieder van de jongens een andere
vertegenwoordigde en vrij goed verwoordde wat zijn gedachten zijn. In
de reacties van “pater Daniël” kon ik me zelf ook weer beter leren
kennen. Het was erg grappig en er werd uitbundig gelachen.
Ondertussen kregen we eigen gemaakt fruitsap te drinken. Dan was het
tijd om wat te eten. Mijn koffers werden naar boven gesleept. En zo
was het tijd voor de vespers, die bijzonder feestelijk waren. De kerk
is erg mooi versierd want het is de vooravond van het feest van
Sacramentsdag.
Iedereen wilde uitgebreid vernemen hoe alles tijdens mijn vakantie
verlopen was. Ik kon enkele foto’s tonen maar een uitgebreide uitleg
zal voor later zijn. Omgekeerd verneem ik hoe de toestand hier is. Er
worden hier serieuze voorzorgsmaatregelen genomen. Het zijn de
onverwachte overvallen van zwaar gewapende bendes die ontwrichting van
het land proberen te bereiken. In de groep heerst wel een sterke
eensgezindheid.
Uiteindelijk zijn het Amerika met Europa en zijn corrupte golfstaten
die Syrië willen destabiliseren om ook hier hun eigen macht te
vestigen, zoals ze al in zovele lande gedaan hebben. Tot heden is er
in Syrië geen sprake van een opstand tegen de regering of van een
burgeroorlog. De uno-waarnemers zijn uiteindelijk alleen maar hier om
het leger te verlammen, terwijl de bendes ongestraft verder kunnen
doen. Rusland is alom aanwezig maar laat nog even begaan om groter
kwaad te vermijden. Het leger laat ook begaan omdat de media de
kleinste stap van het leger kunnen misbruiken. Als Kofi Anan met zijn
volk weg is, bestaat er een kans dat Syrië met de hulp van Rusland
zelf orde op zaken kan stellen en die doodseskaders van de CIA en
consoorten uiteindelijk ook overwonnen kunnen worden. Ondertussen
leven we hier in een versterkte burcht.
4 juni 2012
Beste Allemaal,
Dit kort bericht om te zeggen dat ik veilig in Beiroet zit. Deze
morgen bleek er in Zaventem geen vlucht naar Damascus te zijn. Dan heb
ik een vlucht naar Beiroet genomen. En hier is internet. Ik weet het
niet meer hoe het marcheert maar mijn laptop weet het nog. Mère
Agnes-Mariam komt juist toe. Zij zal mij oppikken.
Groetjes
Priester Daniël Maes.
Mediawerkgroep Syrië 
Reacties
Nog geen reacties