Daniël Maes (74), norbertijn van Postel en afkomstig uit Arendonk, is verantwoordelijk voor een seminarie in het zesde eeuwse klooster Mar Yakub in Qâra, gelegen op 90 kilometer van de Syrische hoofdstad Damascus. In Syrië zijn er 2,4 miljoen christenen op 24 miljoen inwoners. Een verre droom van de Vlaamse norbertijn Maes is om van het klooster Mar Yakub een tweede Taizé te maken, dicht bij de bronnen van het christendom, in dialoog met joden en moslims.
.
Tegen beter weten in blijft priester Daniël Maes in het plaatsje Qara in Syrië de moed erin houden. Ook al moet de religieuze gemeenschap zich in de bunkers van het klooster van Mar Yacub opsluiten en zitten er op 20 kilometer afstand 4.000 zwaarbewapende terroristen. Deze voeren hevig strijd tegen soldaten van het Syrische nationale leger. Een strijd aldaar die nog zeker maanden zal aanslepen laat het Syrische nationale leger uitschijnen. In het dorp zelf komen ook alsmaar meer criminele bendes en terroristen die elke dag moorden en ontvoeren. En elke dag komen tientallen terroristen de grens met Libanon over om nieuwe aanvallen uit te voeren en de rebellen van het Vrije Syrische Leger te helpen met hun terreurdaden. Het Syrische volk mag zich dan al massaal scharen achter de mussalaha of verzoening, daar hebben buitenlandse huurlingen en criminele plattelandsbewoners totaal geen boodschap aan. Zij plegen dagelijks meer moorden, meer ontvoeringen en meer aanslagen.
.
Zondag – zaterdag 14-20 oktober 2012.
Abouna Georges laat weten dat het deze zondag toch niet veilig genoeg is om die enkele kilometers van Qâra naar ons klooster af te leggen. Er zijn ondertussen weer drie van de rijkste mensen uit het dorp gekidnapt. Van de onveiligheid en de afwezigheid van ordediensten maken bendes nu misbruik. In Yabroed – 40 km verder – heeft de oppositie de leiding nagenoeg overgenomen en bepaalt nu het leven. En het leger kan niet zomaar optreden omdat het dan een slachtpartij en verwoesting wordt waar te veel onschuldigen slachtoffer van kunnen zijn. Af en toe horen we ook overdag schoten. Hier betekent het concreet dat ik ook deze zondag de eucharistieviering zal voorgaan en ’s middags eten we weer gewoon binnen in onze refter, hoewel het nog steeds prachtig weer is om in de tuin te zitten. En dit voor onbepaalde tijd. Om zich af te reageren gaan de jongens en de kinderen op de binnenkoer voetballen totdat ze er bij neervallen. Dan gaan we met de medebroeders onder elkaar gezellig een tas thee drinken onder het tentzeil op het dak, als soldaten in de loopgraven, in omgekeerde richting.
Moorden en ontvoeringen in ons dorp
Maandagvoormiddag kregen we een alarmerende telefoon van Abouna Geroges uit Qâra. Terroristen hebben weer mensen ontvoerd en enkelen vermoord. Nu houden ze een wilde manifestatie voor de moskee en dat is juist in het verlengde van de straat waar Abouna Georges woont en waar zijn kerk staat. Zo hebben we destijds de opstand vanuit de pastorie zien beginnen. Het leger komt er nu wel tussen maar als het leger weg is zijn de problemen nog niet opgelost. Hij vraagt om te bidden. ’s Avonds laat hij weten dat het uiterlijk weer rustig is maar dat de vrede nog lang niet is weergekeerd. Voor ons een reden om extra waakzaam te zijn. Maandag vieren we het feest van de grote heilige Teresa van Avila en ‘s avonds kijken we naar een prachtige film van de heilige koptische monnik Athanasius.
In het schilderen van de ramen hebben de jongens hun aangepast werk binnen gevonden. Eerst moet de verf verwijderd worden, dan met schuurpapier effen gemaakt en dan tweemaal geschilderd. Toch iets anders dan een hele voormiddag voor een berg amandelen zitten om te ontbolsteren en ’s middags de indruk hebben dat de berg alleen maar groter geworden is. Ondertussen luisteren ze naar een interessante onderrichting over de Apocalyps en als ze dit moe zijn, naar de gezangen van Najib. En in de namiddag gaan we gewoon verder met het organiseren van een eerste jaar theologie.
4.000 terroristen in onze achtertuin
In Qusseir zitten 4.000 terroristen die van het leger een ultimatum van 48 uur gekregen hebben en dat voorspelt gewoonlijk nieuwe uitbarstingen van geweld. Maar ook elders in het land blijft het bijzonder woelig. Wanneer de nieuwsberichten hier zeggen dat er meer dan 200 doden gevallen zijn (op donderdag) dan mag je aannemen dat er wellicht nog meer zijn. Ook in Aleppo blijft het verschrikkelijk. En wij zullen nog een tijd opgesloten zitten in onze eigen gebouwen met alle spanningen van dien: de jonges die iedere nacht blijven waken, niet op het terrein kunnen om te oogsten, zorgen dat de kinderen hun lessen en ontspanning krijgen en als ze ’s avonds vroeger in de grotten gaan slapen zorgen dat er iemand bij is anders is het een (gezellige) oorlog onder grond, waarbij niemand van de zusters hun matras nog vinden… Een reden voor ons om eens rustig samen te zitten en te kijken hoe we in deze bijkomende spanningen voor elkaar het leven wat draaglijk kunnen maken. En de jongens hebben alvast besloten ’s middags én ’s avonds voor de afwas te zorgen, omdat veel extra werk op de rug van de zusters komt en af en toe voor het spel met de kinderen te zorgen.
De verspieders van het beloofde land sneden een grote druiventros af en namen ook wat granaatappels en vijgen mee (Numeri 13, 23). Dat zijn nu juist de vruchten waar deze dagen hard aan gewerkt wordt, samen met de amandelen. De massa granaatappels wordt vrijdag definitief afgewerkt. De zoete pitten met hun sap moeten nog door een machine gedaan worden om alleen het sap over te houden. Zo gebeurt het en ’s avonds laat is het klaar. Er is natuurlijk een flinke portie apart gehouden als dessert na de maaltijd. Op diezelfde vrijdag is echter de jongste van de medebroeders jarig. De zusters hebben toch nog ongemerkt tussendoor een flinke taart gebakken die s’ avonds laat nog wordt opgediend en de vier medebroeders hebben ’s middags onder de rusttijd ongemerkt een sketch voor hem voorbereid, zogenaamd over de vier perioden van zijn leven: de baby van 2 j, de jonge revolutionair van 15 j (hij heeft blijkbaar fel ‘genoten’ van de nasleep van de Libanese oorlog, maar is (gelukkig?) erg ziek geworden), zijn 1e bekering op 22 j en de super heilige monnik op 84 j! Ieder nam een periode voor zich. De zusters en de kinderen waren maar wat bereid om de bijrollen in te vullen. En er is hier kleding en materiaal voor toneel genoeg, doorheen de jaren verzameld. Het was een bijzonder geslaagde, fantasierijke opvoering. En zo worden de spanningen van de oorlog weer even vergeten.
Nu ook in Libanon
De aanslagen gaan gewoon door en nu ook in de buurlanden. Vrijdag werd het hoofd van de veiligheidsdienst in Libanon omgebracht, midden in de meest christelijke wijk.
De tegenhanger van de NAVO, de reeds eerder genoemde OTSC is op 8 oktober gezamenlijke oefeningen begonnen in Kazakhtstan onder een Russische benaming die zoveel betekent als ‘Onschendbare broederlijkheid’. De commandant heeft laten weten dat ze klaar zijn om eventueel in het Midden-Oosten tussen beide te komen. Dit is geheel in overeenstemming met de Verklaring van Genève, nog door Kofi Annan op 30 juni onderhandeld. Het Vrije Syrische Leger heeft dit akkoord verworpen en zich dus zelf buiten spel gezet.
Saudi-Arabië en Qatar doen gewoon verder en Turkijë geraakt steeds meer in enge schoentjes. Door herhaalde provocaties met Syrië wilde Turkijë zich van de uitdrukkelijke steun van de NAVO verzekeren. De Russische burgers en kinderen in een Syrische vliegtuig werden op potsierlijke wijze door gewapende soldaten bedreigd, terwijl er helemaal geen verdachte wapens in het vliegtuig aanwezig waren.
Vrede nog niet in zicht
Het is duidelijk dat Rusland zich met politiek succes een sterke positie aan het veroveren is om de stabiliteit van Syrië tegen het Westen en zijn Arabische bondgenoten te verdedigen. Turkije is zichzelf met zijn massa jihadisten inmiddels steeds meer onpopulair aan het maken in eigen land en krijgt niet de steun die het zou willen om tegen Syrië te vechten. De weg naar de vrede is nog bijzonder lang en voordien zal nog veel bloed worden vergoten.
Paus en Kerk genieten in onze tijd soms wel een groot moreel gezag maar hebben doorgaans weinig politieke invloed. Paus Johannes Paulus II en moeder Teresa van Calcutta hebben beiden persoonlijk president Bush gesmeekt om Irak niet binnen te vallen. Tevergeefs. Op grond van leugens kon Amerika gemakkelijk toeslaan, zelfs zonder toestemming van de veiligheidsraad om Irak te ontwrichten, zoals door de groep opperheersers achter de coulissen (Bilderberg-groep) al lang beslist was. Buiten de honderdduizenden doden werd de oudste beschaving voor goed vernietigd alsook heel het oude Mesopotamische christendom en bovendien een mechanisme ingevoerd waardoor de verschillende groepen elkaar nog dagelijks naar het leven staan. Oorlog, de ideale bron van blijvende macht en rijkdom! Het zelfde is voorheen meermaals gebeurd en heeft zich daarna herhaald, o.a. recent in Libië.
Steun aan rebellen
Tot heden heeft het Syrische volk door zijn innerlijke grootheid nog stand gehouden. Westerse politici samen met hun Arabische bondgenoten houden niet op hen te steunen die dit land vooralsnog met geweld in de ‘Arabische Lente’ willen krijgen, door te blijven aandringen op militair ingrijpen en steun aan de rebellen. Aan een vreedzame oplossing voor het volk of een beweging van dialoog en verzoening (mussalaha) zijn ze helemaal niet geïnteresseerd. Politici komen zogenaamd hun medelijden betonen met de duizenden vluchtelingen in Turkije, Irak of Libanon. Ze beloven hulp en steun, die dan weer handig kan gebruikt worden om nog meer wapens en terroristen vanuit die grenslanden in Syrië te smokkelen. Dat er in Syrië zelf ondertussen, mede door hun schuld, nu ongeveer twee miljoen vluchtelingen zijn, interesseert hen niet. Ze zullen die zeker niet helpen, integendeel. Bovendien zijn er nu propagandisten genoeg die deze westerse waanzin willen steunen. Er is zelfs een Italiaanse religieus bij uit Syrië met een doctoraat honoris causa van onze Alma Mater. Door Syriërs uit onze streek werd hij al lang geleden ontmaskerd als een gevaarlijke haatzaaier (een CIA-agent?). De bisschop zette hem het land uit en van zijn overheid kreeg hij opdracht openlijk zich niet meer uit te laten over de Syrische crisis. Maar de man doet in het buitenland gewoon verder.
In Vlaanderen geniet hij nog volop succes en de officiële kerkelijke media, die nauwelijks enige aandacht schonken aan de hulpkreten van de Syrische kerkelijke overheid, geven nu juist deze man een vrije tribune om Syrië toch nog ontwricht te krijgen door het helpen van de terroristen en het wurgen van de bevolking door sancties. Van onze medechristenen in het Westen moeten we dus voorlopig niet veel steun verwachten.
Delegatie van kardinalen
Wat een verademing wanneer we dan plots vernemen dat de paus en de bisschoppensynode besloten hebben een delegatie van kardinalen af te vaardigen voor een ontmoeting met president Bashar al-Assad om het Syrische volk te steunen en hulp te beloven. Patriarch Gregorios III Laham kreeg de tranen in de ogen toen hij dit hoorde. Wat een kaakslag aan onze politici die alles willen behalve met de man die president is in dialoog te treden en de bevolking zelf, die om vrede vraagt ter wille te zijn. Het is een profetisch teken. Laat het deze keer dan eens uitdrukkelijk gezegd zijn tot spijt van wie het benijdt: Leve de paus, leve de bisschoppensynode, leve de kardinalen die de president gaan bezoeken! En leve al diegenen die, ook vanuit Syrië op dit initiatief hebben aangedrongen. En laat de westerse media, ook de katholieke, dit initiatief maar negeren of afkeuren. Laat de honden maar blaffen, de karavaan van de verzoening trekt toch verder.
Priester Daniël Maes.
Mediawerkgroep Syrië 
Reacties
Nog geen reacties