Priester Daniël Maes: bij mijn gemeenschap in deze moeilijke tijden

Daniël Maes (74), norbertijn van Postel en afkomstig uit Arendonk, is verantwoordelijk voor een seminarie in het zesde eeuwse klooster Mar Yakub in Qâra, gelegen op 90 kilometer van de Syrische hoofdstad Damascus. In Syrië zijn er 2,4 miljoen christenen op 24 miljoen inwoners. Een verre droom van de Vlaamse norbertijn Maes is om van het klooster Mar Yakub een tweede Taizé te maken, dicht bij de bronnen van het christendom, in dialoog met joden en moslims.

Priester Daniël Maes was van plan om de maand mei in België door te brengen. Maar terroristen maakten het onmogelijk om het klooster van Mar Yacub te verlaten. Hij is nu blij dat hij in deze moeilijke periode tussen zijn Syrische mensen kan blijven, nu ze het meest zijn aanwezigheid nodig hebben. De demonisering van Syrië, het Syrische nationale leger en de president gaan intussen onverminderd door met dank aan onze massamedia en ook Belgische protagonisten, die beweren voor ‘vrijheid’ en ‘democratie’ op te komen, maar leugens blijven rondstrooien.

Leg het maar eens uit aan vrouwen, die niet langer alleen in de straten mogen rondlopen in rebellengebied en waarvan men verwacht dat ze de niqab – een gezichtssluier die het gezicht bedekt en alleen de ogen vrijlaat – dragen. Een seculier Syrië werd omgevormd tot een extreme moslimenclave waar de sharia van kracht is in dorpen en steden onder controle van het zogenaamde ‘Vrije Syrische Leger’. Vrijheid is dan wel heel ver te zoeken!

Vrouwen voor het plein van de citadel van Aleppo. Een beeld zoals Syrië er vandaag uitziet in rebellengebied.

Goede Vrienden,

Hierbij een tussentijds bericht omdat velen zich afvragen waarom ik in
de uitzending gisteren van VRT radio niet te horen was. Ziehier een
uitleg.

Van harte.

P. Daniël.

.

Een voorganger van priester Daniël Maes: de stadsomroeper van Rhenen, te midden van de verwoeste bebouwing door de beschietingen van 11-13 mei 1940. (Foto: T.C. van Rijn – Het Utrechts Archief)

.

Noodhulp voor Syrië / Aide temporaire pour la Syrie (NL-FR)

.

De belleman of stadsomroeper was de persoon die het nieuws van het dorp of de stad kwam verkondigen. Maar ook de mededelingen van het stadsbestuur en de andere meegeleverde boodschappen, zoals aanbiedingen van middenstanders. Een voorloper van de later populair wordende communicatiemedia als kranten, tv en uiteindelijk heel wat later ook het internet. ( Foto: http://blog.infocaris.net/2009/01/beroepen-van-weleer-deel-13.html )

.

Donderdag 25 – zaterdag  27 april 2013

Op feestelijke wijze hebben we ’s middags de eucharistie gevierd van de heilige Marcus, die zowel in oost als west vandaag wordt herdacht. Ik krijg links en rechts nog enkele extra felicitaties omdat ik hier gebleven  ben en zelfs de baby Fadia schijnt tevreden te zijn. Anderzijds vind ik het ook wel erg jammer. Onze zwaar gewapende geburen worden echter  bijzonder zenuwachtig omdat verwacht wordt dat het leger ook hier stilaan gaat beginnen met een tegenaanval. En dat zijn erg gevaarlijke momenten waarop onze buren tot alles in staat zijn, zoals een kat die in het nauw gedreven wordt. Het zou er erg aan toe kunnen gaan. Daarom ben ik ook blij dat ik bij de gemeenschap kan blijven. Dit is geen geschikt ogenblik om de gemeenschap te verlaten, zoals ik gehoopt had.

Vraaggesprek met de VRT

En dan een de stem van een roepende in de woestijn. Ons interview werd blijkbaar op vrijdag niet uitgezonden. Aan hen die bij de VRT navraag deden werd geantwoord dat de lijn onzuiver was en dat ik daarna niet meer te bereiken was. Dit is in zoverre waar dat ik hen niet duidelijk verstond, maar een dame aan de andere kant zei echter dat ze mij goed verstonden. Vermits ik van plan was donderdagmorgen te vertrekken heb ik inderdaad gezegd dat ik donderdag en vrijdag niet meer te bereiken was. Toch, denk ik, is er een verschil tussen hetgeen de VRT wil brengen en de werkelijkheid hier.

Vranckx in Postel

Op 29 mei is Rudi Vranckx met zijn ploeg van Canvas in de abdij van Postel neergestreken voor een interview met mij. Een hele namiddag lang. Na een inleidende wandeling zaten we op een bank tegen de mini-sequoia midden op het grasplein van de binnenkoer, omgeven door de statige beiaardtoren, de bibliotheekvleugel, de oude brouwerij, de colonnade van het kontaktcentrum en de prelatuur. Ze hebben best prachtige beelden kunnen maken. De vragen kwamen telkens vanuit een dubbele (onuitgesproken) overtuiging: dat binnenkort  “het dictatoriaal regime” zou vallen en dat dit ook het beste zou zijn. Ik was het daarmee helemaal niet eens. De laatste vraag was dan ook: “En als ge u nu eens vergist?” De uitzending was voorzien voor het najaar. Ik heb daar echter niets meer van gehoord. Indien regering en president gevallen waren, dan had onze gediplomeerde oorlogsjournalist met deze Canvas-uitzending mij natuurlijk flink in mijn hemd kunnen zetten. Het is echter anders gelopen en die uitzending zit nog in hun kast, of in de vuilbak? Jammer.

Hervormingen nodig door het volk zelf

Het Syrische volk, het leger, de regering en de functie van president hebben hervormingen nodig, zoals ze zelf ook willen: er is al een nieuwe constitutie waardoor de president niet meer van de Baathpartij moet komen en er is een nieuw parlement met een meer partijen stelsel. En er zullen nog hervormingen komen. Maar moet dit door gewapende bendes, door het buitenland gesteund, beslist worden? Of door het Westen en de golfstaten? Komt dit niet aan het volk zelf toe? Moet daarvoor een land ontwricht worden? De meerderheid van de bevolking staat steeds meer achter de president, die op dit ogenblik de beste garantie is voor het behoud van deze lekenstaat met gelijkheid voor alle geloofsgroepen en etnische groepen. Dit land is/was trouwens het enige bolwerk in het Midden Oosten tegen de islamdictatuur. Het heeft  ook het westers imperialisme kunnen buiten houden. Als dit land helemaal ontwricht wordt, zoals buitenlandse machthebbers willen,  komt ook hier een chaos, een hel,  zoals in Irak, Libië en zovele andere landen. In het niet uitgezonden interview heb ik verteld hoe mijn eerste komst in Syrië vanuit een wantrouwen (een moslimland, geen vrije meningsuiting, een dictatuur…?) een echte cultuurschok geweest is, waarbij ik tot mijn grote verrassing vrij kon genieten van de gastvrijheid, hartelijkheid en onderlinge vrede zowel in moslimgezinnen als in christelijke gezinnen. Ik maakte eens een lange wandeling in de woestijn, werd door een herder in tulband uitgenodigd.  Hij sprokkelde wat takjes, maakte een vuur en met een moortje aan een stok zorgde hij voor thee. Hij nam een deken van de rug van de ezel en legde  die op de grond voor mij. Zelf ging hij er naast zitten. Als twee ‘wildvreemden’ dronken wij thee alsof we al jaren vrienden waren.  En het enige dat ik met moeite kon zeggen was: abouna min Belgika, ik ben een priester uit België. Ik heb nog een foto van die man met tulband en naast hem het deken (omdat ik aan die ezel niet kon vragen een foto van ons beiden te maken). Dat was dat zogezegde dictatoriaal moslimland van voor de oorlog. Dat was de ziel van het volk. Als ik nu één voet hier buiten zet is mijn leven in gevaar.

IKV Pax Christi: bewapen de rebellen!

Ondertussen weten de meesten stilaan wel dat het uitmoorden van de bevolking, de verwoesting van het land en de gruwelijke aanslagen het werk zijn van gewapende bendes, door het buitenland gesteund om dit onafhankelijke en welvarende land in handen te krijgen.  Helaas blijven sommigen nog spreken over brave betogers en vreedzame protesten als over  kabouters in fantasieland. Een van hen is de zelfverklaarde midden oosten specialiste mevrouw Brigitte Herremans die dan nog spreekt in naam van Broederlijk Delen en Pax Christi. De verwarring in kerkelijke middens lijkt wel compleet.  En op de gastblog van IKV Pax Christi wordt openlijk gepleit voor het bewapenen van de rebellen en het geven zelfs van afweergeschut. Hoe komen deze mevrouw en deze kerkelijke organisaties er toe om de noodkreten van onze patriarchen en bisschoppen niet alleen niet te steunen maar daarbij nog dergelijke oorlogsretoriek te verspreiden? En deze mevrouw is, jawel, gastspreekster tijdens een avond over Syrië in het Theologisch en  Pastoraal Centrum van Antwerpen op 8 mei. Inmiddels zijn de meerderheid van de slachtoffers van deze oorlog soldaten en veiligheidsmensen,  worden christenen verder uitgemoord, kerken vernield, bisschoppen en priesters gekidnapt …en kan het leger maar met moeite een deel van de bevolking beschermen. En Pax Christi komt zeggen: nog meer wapens aan die terroristen. Onbegrijpelijk en vooral onaanvaardbaar.

Priester Daniël Maes.