WILLY VAN DAMME’S WEBLOG – 29 juni 2014 – Zelden in de geschiedenis heeft het Westen zo zijn totale incompetentie aan de wereld getoond als met haar beleid van de laatste vijfendertig jaar in het Midden-Oosten. Vermoedelijk heel veel duizenden miljarden dollar werden uitgegeven met als resultaat een gebroken regio en een steeds sterker wordende jihadistische terreur, niet alleen in die regio maar ook hier. De opmars in Irak van de ISIS, Islamitische staat van Irak en al Sham (1), toont dit nogmaals aan.
Iraaks-Iraanse oorlog
Was de bemoeienis van de VS en de EU tot 1979 qua aangerichte schade nog vrij beperkt – er was natuurlijk de grote schande van de Palestijnen en de zionistische heilstaat – dan ging het sindsdien van kwaad naar alsmaar erger. De regio laveerde onder westerse en Israëlische leiding van de ene oorlog naar de andere burgeroorlog. Bloed vloeide niet bij beken maar soms met ganse rivieren.
Eerst moest de VS in 1979 zo nodig een sadist als Saddam Hoessein in Irak aan de macht brengen en in Iran Ayatollah Khomenei en zijn theocratische staat. Wat dan resulteerde in de eerste echte oorlog tussen islamitische landen in de regio. Hij duurde bijna 10 jaar en resulteerde in vermoedelijk een miljoen doden.
De Iraanse Opperste Leider Ayatollah Ali Hosseini Khamenei met een foto van Ruhollah Khomeini die in 1979 met westerse steun in Iran aan de macht werd gebracht. Onder nationalistische druk keerde Khomeini zich in het openbaar wel tegen de VS. In stilte bleven bepaalde contacten wel lopen.
Met westerse regeringen die aan beide kanten – ondanks een door hen zelf gevraagd wapenembargo – driftig wapentuig leverden. Er zo voor zorgend dat de oorlog desnoods tot de laatste Irakees en Iraniër zou voortduren. Wat waarschijnlijk ook het idee was. De pret in Washington en Israël kon niet op.
Irak in stukken hakken
Daarna lokte men Saddam Hoessein in Koeweit en legde men Irak nadien een voorheen nooit gezien handelsembargo op. Ook Iran kreeg trouwens met zo’n embargo af te rekenen. Maar voor Madeleine Albright, toen minister van Buitenlandse Zaken, was dat geen probleem. Dat er zo mogelijks een 500.000 Iraakse kinderen van ontbering stierven kon haar, zoals zij zelf zegde, niets schelen.
En na dit massamoordend embargo begonnen de VS en onder meer het Verenigd Koninkrijk aan de bezetting van Irak. En wat deed men? Eerst liet men al de musea plunderen en vernietigde men alle staatsstructuren om nadien sectaire politieke partijen mee op te richten.
Onder meer de huidige Amerikaanse vicepresident Joe Biden sprak zelfs openlijk over het in stukken hakken van het land. En dat leek ook de niet publiek geuite bedoeling van de VS en zijn Israëlische vrienden. Het land moest alleszins zo kapot mogelijk.
De Amerikaanse vicepresident Joe Biden was in het verleden een hevig voorstander van het in stukken hakken van Irak. ISIS zorgt er nu voor dat zijn wensen wel eens werkelijkheid zouden kunnen worden. Het arme Irak mag blijkbaar niet terug opstaan.
Men stak er wel vele miljarden in maar dat was bijna allemaal nep en veel van dat Amerikaanse geld werd besteed aan Amerikaans materiaal, personeel en opleidingen. Het geld ging gewoon van Washington DC naar Blackwater (nu Academi), General Electric, Bechtel en andere parasieten van het Amerikaanse zakenleven. Het waren als het ware de veertig rovers uit het verhaal van Ali Baba.
Arabische Lente
Maar die vernielzucht was voor de VS nog niet voldoende en dus stak men van wal met de volgende fase van dit vernietigingsplan dat minstens even destructief is als wat Hitler deed in WO II. Men destabiliseerde al de seculiere Arabische regeringen om er in de plaats een stel shariafanaten te instaleren.
Dit uiteraard zogenaamd in naam van de vrijheid – een in wezen inhoudsloos begrip – democratie en zelfs de mensenrechten. De westerse media, gevoed door een of meerdere malafide PR-bureaus, sprak van de ‘Arabische lente’. En dat klonk goed, heel goed. Tot de ontnuchtering kwam en alles een gigantisch nachtmerrie bleek. Eentje made in USA.
En ook het seculiere Syrië moest uiteraard voor de bijl. Onder impuls van de VS, Israël en Saoedi-Arabië zou men het tot de laatste steen afbreken. Het was immers een bondgenoot van de Libanese Hezbollah en die had in de zomer van 2006 teveel weerstand geboden tegen Israël. En een Arabier die zich tegen Israël verzet moet voor de zionistische staat als het effe kan vermoord worden.
De vernielzucht van de jihadisten kent nu een vervolg in Irak. Ondertussen zijn de Europese veiligheidsdiensten deels de controle kwijt over die naar Europa teruggekeerde jihadisten. De absolute dwaasheid van onze politieke leiders bewijzend.
En dus bedolf men Syrië als het ware onder de jihadisten, eerst vanuit Irak waar de vrienden van al Qaeda met steun van Saoedi Arabië reeds een oorlogje voerden. Nadien kwamen er daar massa’s vanuit de Arabische wereld, China, de Filippijnen, Rusland, de VS, Pakistan, en Europa bij.
Jihadisten als vrijheidsstrijders
Met duizenden voerde men jonge misleidde jongeren via Turkije naar Syrië. Soms betrof het zelfs nog kinderen van 13 jaar. En geen enkele regering, politicus, academicus of krant die er wakker van lag. Integendeel, zoals professor Rik Coolsaet het op TV in Terzake stelde betrof het hier (sic) idealisten.
En wisten topexperten als Brigitte Hermans van Pax Christi en sterreporters als Jorn De Cock, Rudi Vranckx, Jens Franssens en andere Bart Beirlants ons niet te vertellen dat dit een vrijheidsstrijd was. Een van een dapper strijdend volk dat, geen ander alternatief hebbend, vocht tegen de meest brutale dictator die de wereld ooit had gezien.
Hoe men in het Amerikaanse leger denkt over de buitenlandse politiek toont deze in juni 2006 in het Amerikaanse Armed Forces Journal verschenen kaart van het Midden-Oosten. Deze meester-tovenaars gingen eens bepalen hoe die regio er in de toekomst moest gaan uitzien. De kaart is van kolonel Ralph Peters.
Waarbij men alle aanwijzingen dat het hier een door de VS georkestreerde opstand was straal negeerde, evenzeer als men ontkende dat er hier jihadisten aanwezig waren. Dat soort beweringen waren allemaal propaganda van die brutale hond van een Assad, aldus in koor al die ‘experten’, regeringen en journalisten.
En wie een ander verhaal in de pers wou brengen werd vakkundig de mond gesnoerd. Kijk maar hoe men de Amerikaanse reporter Seymour Hersh aanpakt. Dat die jihadisten zelfmoordaanslagen pleegden, opposanten vermoorden, folterden, onthoofdingen deden werd allemaal twee jaar lang, tot ongeveer het najaar van 2013, straal ontkend.
Een hart opeten
Tot die jihadisten het zo gortig maakten en men live op YouTube kon zien hoe een van die vrijheidsstrijders – de door de media eerst tot heilige gemaakte rebellenleider Aboe Sakker van de Faroek Brigades uit de wijk Bab Amr in Homs – onder applaus live het hart van een gedode gevangene op at (2). Dan begon het wat lastig te worden voor de media om dit nog verder geheel te steunen.
En dan kwamen media, ngo’s en regeringen met de zoveelste leugen, die van de gematigde rebellen versus de jihadisten. Wie de prietpraat en onzin van een Pax Christi hierover leest zou nog geloven dat er onder die Syrische vechtjassen niet-jihadisten zitten. Niets is minder waar. En ze weten het maar al te goed.
Aboe Sakkar, als leider van de Faroek Brigade in de wijk Bab Amr van de stad Homs was hij voor de klassieke internationale pers een held, een heilige. Nadien bleek de man een extreme sadist en zelfs kannibaal die fier en onder applaus voor de camera het hart van een tegenstander rauw op at.
Typerend was dat Amnesty International en Human Rights Watch voor hun informatie over Syrië nauw samenwerkten met al Karama (3), de Zwitserse door Qatar gefinancierde ngo, die een mantelorganisatie bleek van allerlei jihadistische bendes zoals het Front Islamique du Salut (FIS) uit Algerije. Het toonde hoe die ngo’s en de media een verlengstuk waren en zijn van al Qaeda.
En dat die ‘vrijheidsstrijd’ voor die jihadisten vooral een kwestie van plunderen is, hoeft natuurlijk niet te verbazen. Terwijl zij zich volvreten en te goed doen aan de door hen gestolen luxegoederen en villa’s creperen de mensen ernaast wegens een gebrek aan voedsel.
Ruzie over de buit
En toen begin 2013 de krijgskansen voor Assad keerden werd ook de Iraakse afdeling van Al Qaeda, de Islamitische Staat van Irak ter hulp geroepen. De stad Aleppo – de verhoopte tijdelijke hoofdstad van dit jihadistisch rijk – bleek immers stand te houden en de gehoopte verovering ervan zat muurvast.
En dus moest ISI komen helpen. Maar die zagen de rijke buit en begonnen ruzie te maken met de andere groepen over de opbrengst van al die afpersingspraktijken en plunderingen. En dus kwam er een breuk tussen ISI en de andere Syrische groepen waaronder Jabhat al Nusra, de Syrische door ISI zelf begin 2013 opgerichte franchise van al Qaeda.
En die ruzie ging in essentie niet over ideologie maar over de macht. Wie de vele videobeelden en de verhalen kent van die vermeende Syrische vrijheidsstrijders ziet weinig verschil met wat nu in Irak aan de hand is. Alleen de naam van de terreurgroepen verschilt.
De enige tot heden in de media verschenen foto van Aboe Bakr al Baghdadi, de leider of emir van ISIS. De man komt feitelijk uit de stad Samarra en stond er bekend om zijn extreem sektarisme. Tijdens de Amerikaanse bezetting zat hij lang gevangen in een Amerikaanse cel. De VS moet dus foto’s van hem hebben alsmede een heleboel andere bruikbare gegevens. Toch geven de VS niets vrij van de man want anders had men in de media niet steeds deze wazige in wezen onbruikbare foto moeten afdrukken.
Zaken als een extreme versie van de sharia, onthoofdingen, folteringen en het doden van religieuze en politieke tegenstanders zijn ook in het Syrië van het zogenaamde Syrische Vrije Leger vaste praktijk. Ook het vernielen van kerken en zelfs islamitische heiligdommen zijn zowel in Syrië als in het Irak onder ISIS schering en inslag. (4)
Zelfs een verbod op tabak en het thuis opsluiten van vrouwen is zowel onder ISIS als bij groepen zoals Liwa al Islam, Ahrar al Sham en het Islamic Front een klassiek fenomeen. Hetzelfde trouwens voor Jabhat al Nusra, de officiële franchise van al Qaeda in Syrië.
Gruwel in beeld
Het enige essentiële verschil is dat de westerse media de terreur van ISIS wel grootschalig in beeld brengen maar zoveel mogelijk de gelijkaardige brutaliteiten in Syrië voor de westerse burgers verborgen houden.
Ook de VN en dubieuze groepen als Human Rights Watch en Amnesty International gaan nu plots voluit in hun kritiek op ISIS. Dit terwijl het tot oktober 2013 duurde voor deze hun eerste rapport maakten over de terreur van de Syrische collega’s van ISIS zoals Ahrar al Sham en het Islamic Front.
De terreur van de Syrische jihadisten begon al op de eerste dag in maart 2011. Pas vanaf oktober 2013 zullen ngo’s zoals Pax Christi, Human Rights Watch en Amnesty International daarop kritiek uitbrengen. Het bewijst dat die ngo’s een verlengstuk zijn van het Amerikaans buitenlands beleid en die jihadisten. Of hoe misdadig ngo’s kunnen zijn.
Trouwens, de kritiek in het westen en bij het allegaartje van Syrische jihadisten op de terreur van ISIS is pas ontstaan na de ruzies tussen jihadisten over de macht over de (sic) bevrijde Syrische gebieden. Voorheen hoorde je er geen enkele opmerking over de gruweldaden van het ISIS. Westerse regeringen, media en pseudomensenrechtenorganisaties zwegen allen in koor.
Maar voor ISIS en haar leider Abu Bakr al Baghdadi, een schuilnaam, was de lokroep van de rijke Syrische oogst te interessant om te laten liggen. Niet toevallig richtte ISIS zijn activiteiten op de vruchtbare vallei van de Eufraat en de nabije olievelden.
Minder strategisch
Het gebied ligt ook niet centraal en is voor de verdediging van Syrië voor de centrale regering strategisch van minder belang. Centraal is het westen van het land met steden als Damascus, Latakia, Homs, Aleppo, Hama, Daraa en Idlib. Dat is het politiek en economisch belangrijke deel van het land.
Ook Syrische jihadisten houden wel eens van een spelletje voetbal als vertier. Hier dan met de hoofden van afgehakte vijanden ter vervanging van een echte voetbal. En je hoort aan het lachen dat ze het nog plezant vinden ook.
Rakka en Deir er-Zor zijn wel belangrijke centra maar staan in de rangorde van belang wel op de tweede plaats. En dat verklaart waarom het Syrische leger zich concentreert op het westen van Syrië, de as tussen Idlib, Aleppo vlakbij Turkije en Damascus en Daraa aan de Jordaanse grens.
En dan stelt zich de vraag waarom men in het westen nu plots zo voluit lijkt te gaan tegen ISIS en qua Syrië nog steeds blijft vasthouden aan het fantasierijke verhaal over een gematigde oppositie. Zeker is dat de strijd tussen ISIS en de rest van het Syrische verzet een zoveelste zware tegenslag is voor het westen.
De hoop dat ISIS soelaas ging brengen voor de Syrische jihadisten in hun strijd om de macht bleek een grote illusie. Integendeel, deze erg bloedige machtsstrijd zorgde al voor duizenden slachtoffers onder deze rebellen.
ISIS in actie in de Syrische provinciehoofdplaats Rakka, hier met de kruisiging van een tegenstander. Het is de enige folterdood waar voor zover geweten de andere Syrische jihadisten tot heden geen gebruik van maakten.
Creatie van Assad
De opmerkelijke militaire successen die het Syrische leger het voorbije jaar boekte zijn dan ook deels aan deze tweestrijd onder de rebellen te wijten. Het Syrische leger hoeft alleen maar toe te kijken hoe jihadisten in Aleppo, Deir er-Zor en Rakka elkaar uitmoorden in hun gevecht om de buit.
Ook ISIS lijkt zich vooral op haar strijd tegen de andere jihadisten te richten. Vermoedelijk omdat dit het gemakkelijkste doelwit is. Vandaar de beweringen van de andere Syrische jihadisten dat Damascus en ISIS samenwerken en ISIS zelfs een creatie zou zijn van president Bashar al Assad.
Natuurlijk een onzinnige bewering die kant noch wal raakt en welke bij elke serieuze kenner van het dossier op gelach onthaald zal worden. Ook door diegenen in de media en elders die dit beweren maar perfect weten dat ze liegen. Ook toen die jihadisten hun eerste zelfmoordaanslagen pleegden staken zij en de media het trouwens eveneens op Assad.
ISIS werkt erg professioneel met goed gemaakte films en foto’s gericht naar een bepaald publiek dat vatbaar is voor geweld. Dat zij daarbij bijna alleen hun gewelddadige kant laten zien is dan ook geen toeval. De tegenstander bang maken en psychopaten lokken lijkt het doel.
Het doet verder denken aan de eerdere Amerikaanse verklaringen dat Iran, Saddam Hoessein en Assad tijdens en voor de Amerikaanse bezetting van Irak onder een hoedje speelde met Al Qaeda. En ook dat bleek een grote leugen welke men alleen verspreidde om zo de tegenstander verder zwart te maken.
Saoedi Arabië
De vraag is natuurlijk hoe ISIS van het begin 2013 nog kleine ISI (Islamistische Staat in Irak) zo snel is kunnen uitgroeien tot de belangrijkste der jihadistische bewegingen in de regio. Dat dit niet zomaar alleen op eigen kracht gebeurde maar via steun van buitenaf is duidelijk.
Het is het belangrijkste aspect van de zaak welke echter door de klassieke media geheel wordt vermeden. Hoogstens heeft men het zonder namen te noemen over rijke financiers uit de Golfstaten als Koeweit en Saoedi-Arabië. En dat weigeren van de media om namen te noemen is natuurlijk verdacht. Zelfs de verklaringen hierover van Bagdad worden meestal verzwegen.
Op 21 juni betoogden enkele honderden mensen voor de Brusselse ambassade van Saoedi Arabië tegen de door dat land georganiseerde terreur. Geen woord hierover in de Belgische media. In Syrië haalde deze manifestatie wel het nieuws.
En dat Saoedi Arabië hier achter zit hoeft men feitelijk weinig te betwijfelen. Toen ISIS leek op te rukken tot in Bagdad en er sprake was van het zenden van Iraanse en Amerikaanse troepen was Riaad er als de kippen bij om te waarschuwen voor het geven van buitenlandse steun aan de nochtans wettige en zelfs democratisch verkozen regering.
Voor de sjeiks op het Arabische schiereiland, en vooral in Koeweit, Qatar, Bahrein en Saoedi Arabië is de Iraakse premier Nouri al Maliki een bandiet, smeerlap, een misdadiger waarmee men zeker geen zaken wil doen en die het best snel zou verdwijnen. Hem vermoorden moet zo te zien bijna de natte droom bij het Huis van Saoed zijn.
De officiële ideologie van al die jihadisten is trouwens deze van het Huis van Saoed. Een vaststaand gegeven wat toch de bindingen tussen beiden overduidelijk bewijst. Het land propageert die religieuze doctrine wereldwijd ook al enkele decennia.
De Iraakse premier Nouri Ali Maliki (links) met de Iraanse Opperste Leider Ali Hosseini Khamenei. Of hoe de VS tijdens de bezetting een pro-Iraanse premier in Irak aan de macht brachten. Nu willen ze hem laten afzetten.
Enige kritiek op die jihadisten en hun sektarische moordpartijen zal je bij die heersers dan ook nooit horen, integendeel. Het lijkt daarom weinig twijfel dat Saoedi Arabië na de mislukking in Syrië nu haar oorlog tegen Iran voortzet in Irak. Hopend zo de zwakke schakel te vinden in het haar vijandig blok?
Voor Saoedi Arabië is dit in wezen een religieuze oorlog tegen Iran, die andere theocratische staat, die natuurlijk vooral om macht en geld draait. Centraal is de controle over de oliehandel en de zeggenschap over de islamitische wereld. Het valt daarbij op dat in het westen geen enkele regering enige kritiek hoe braaf ook op het Saoedische optreden geeft. En die voeren toch oorlog.
Al sinds zeker 1978 is dit land begonnen met het wereldwijd verspreiden van het salafisme en het jihadisme als middel om haar macht te vestigen. En niemand in de EU of de VS die daar openlijk maatregelen tegen neemt.
Als er al kritiek is dan is dat op een fluistertoon en omfloerst. En is die wat krachtig en duidelijk zoals recent gebeurde tijdens een nachtelijke nieuwsuitzending op de VRT radio – de reporter van dienst had het over het salafisme/wahhabisme (5) als de meest achterlijke vorm van de islam – dan wordt die reporter via een publieke blaam zelfs tot zwijgen gebracht. Staatscensuur!
De gewezen Saoedische veiligheidschef prins Bandar bin Sultan al Saoed is de strateeg geweest die tot begin dit jaar de jihadistische oorlog tegen Syrië en Irak organiseerde.
Koerden
Een zaak die eveneens opvalt is dat er tussen ISIS en de Koerdische regering geen gevechten lijken plaats te hebben. Ze laten elkaar grotendeels met rust en het liet de Koerdische regering toe om haar oude droom te realiseren, het bezetten van Kirkoek.
En dit zonder dat ISIS zelfs maar een vinger bewoog om dat te verhinderen of om ook daar een terreurbewind op te zetten. Het toont aan dat er tussen ISIS en die regering afspraken zijn gemaakt over de Iraakse buit.
Wat de positie van de regering in Bagdad natuurlijk verder verzwakt. Haar minister van Buitenlandse Zaken is immers de Koerd Hoshyar Zebari. Hetzelfde voor de Iraakse president Jalal Talabani, topman van de Patriottische Unie van Koerdistan (PUK). Zijn die wel betrouwbaar? Twijfelachtig natuurlijk.
Geweten is ook dat de Iraakse Koerdische partijen, de PUK en de Koerdische Democratische Partij (KDP) van Massoed Barzani, president van Iraaks Koerdistan, niet alleen traditioneel en soms tot bloedens toe erg verdeeld zijn maar al jaren op steun konden rekenen van zowel Turkije als Israël.
Massoed Barzani van de KDP is president van de regionale regering in Iraaks Koerdistan. Zijn KDP vocht al zeer bloedige oorlogen uit met de ‘vrienden’ van de PUK van Jalal Talabani. Hoe lang kan die gewapende vrede tussen beiden standhouden? Bijna zeker is dat Barzani een alliantie sloot met ISIS. De man heeft in het verleden al met zowat alle regionale machten samengewerkt.
En dat zijn belangrijke partners voor de jihadisten in Syrië. Het zijn deze twee landen die, samen met Frankrijk, Saoedi Arabië, Qatar, de VS en Groot Brittannië de jihadistische opstand in Syrië leiden. Dat Israël nu openlijk oproept om Iraaks Koerdistan onafhankelijk te maken is dus geen verrassing. Het lag in de lijn der verwachtingen.
Het is dan eveneens opvallend dat de VS, en in haar zog de traditionele media, oproepen om Nouri al Maliki niet meer tot premier te benoemen. Maar de man haalde bij de recente verkiezingen wel een klinkende verkiezingsoverwinning, goed voor 92 zetels tegen 34 voor de tweede grootste partij. (6)
Ook stelde Huseyin Celik, de woordvoerder van de Turkse regeringspartij AKP, volgens de Britse zakenkrant The Financial Times (7) vorige week dat Turkije zich niet meer echt zou verzetten tegen de onafhankelijkheid van Iraaks Koerdistan. Een aardverschuiving voor de Turkse politiek.
De vraag is natuurlijk waarheen dit optreden van ISIS zal leiden. In hoeverre speelt hier het feit dat Maliki de Syrische president Assad steunt een rol? Bijna zeker wel. Blijkbaar poogt de VS hier, gebruik makend van het optreden van ISIS, een regering aan de macht te brengen die haar vriendelijker gezind is. Dit nadat ze nog tijdens de bezetting Maliki eerst zelf aan de macht brachten.
De Turkse premier Recep Tayyip Erdogan is een sleutelfiguur achter de opmars van al Qaeda en vooral ISIS zowel in Syrië als in Irak. En niemand in de media, de ngo’s of bij de westerse regeringen die deze oorlogsmisdadiger ter verantwoording wil roepen.
En het is niet omdat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry zegt dat het essentieel is om de eenheid van Irak te bewaren dat hij het ook nog meent. Het laatste wat men moet doen is dit soort politici en hun diplomaten op hun woorden geloven. Ook hier dient men zich het gezegde te herinneren: luister niet naar mijn woorden, kijk naar mijn daden.
Typerend is het verschil met Rusland. Zonder veel ronkende verklaringen verkocht die ultrasnel een 90 Sukhoi tweedehandsgevechtsvliegtuigen die volgens de website Syrian Perspective door gepensioneerde Syrische piloten zouden gevlogen worden. De eerste 5 vliegtuigen kwamen trouwens vandaag al toe. Het verschil met de houding van de VS kan moeilijk groter zijn. (8)
Rekruten werven
Zo bombardeerde de VS op zeker ogenblik de redactielokalen van de Tv-zender al Jazeera in Afghanistan, dit terwijl we dankzij Wikileaks nu weten dat de zender toen onder strikte controle stond van de VS. Hetzelfde met de Syrische jihadistengroep Jabhat al Nusra, een creatie van ISIS, die door de VS werd uitgeroepen tot terreurgroep wegens haar banden met al Qaeda.
Gelijktijdig echter zorgde de VS ervoor dat begin 2013 – dus op bijna hetzelfde ogenblik – massa’s Kroatische wapens bij diezelfde Jabhat al Nusra raakten. Maar ISIS en Jabhat al Nusra tot vijanden van de VS uitroepen verhoogt hun aantrekkingskracht voor buitenlandse jihadisten. Want ogenschijnlijk vechten zij tegen de VS.
In hoeverre speelt John Kerry, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, dubbel spel in de zaak van Irak. In Syrië jihadisten bewapenen en hen in Irak zogenaamd bestrijden. Het is totaal ongeloofwaardig.
En die aantrekkingskracht om steeds weer nieuwe rekruten te vinden is essentieel want Washington wil geen GI’s meer uitsturen. En dus was die Amerikaanse maatregel erg handig, het toonde een Washington dat zo te zien vecht tegen al Qaeda en maakte al Nusra gelijktijdig aantrekkelijker om nieuw kanonnenvlees te vinden. Twee vliegen in één klap. Wat wil men nog meer? Geniaal!
Het is dan ook duidelijk dat de signalen voor toenadering tot Iran vanuit enkele Golfstaten zoals Saoedi Arabië en Qatar nep zijn en een poging om de aandacht van hun vijanden te doen verslappen. Riaad lijkt de oorlog tegen Iran integendeel nog te verscherpen.
In die zin is het ook merkwaardig dat John Kerry tijdens zijn gesprekken met de regionale regering van Iraaks Koerdistan hij Falah Mustafa, de lokale verantwoordelijke voor het buitenland, volgens een lokale regeringskrant omschreef als een de facto minister van Buitenlandse Zaken. Het was muziek in Iraaks Koerdische oren.
Veel van de Belgische jihadisten, hier Abū Hanīfa al-Belgīkī and Abū Dujana, vervoegden via een doortocht door Turkije ISIS. Daar ontpopten ze zich veelal tot sadistische moordmachines, psychopaten. De centrale vraag hierbij is hoe dit systeem van rekrutering van Europese jihadisten juist werkt. Wie is hier de dirigent?
En is er in de westerse media pakken kritiek te lezen op de regering in Bagdad dan is het er muisstil over die in Erbil, hoofdstad van Iraaks Koerdistan. Over de toch duidelijke samenwerking tussen die regering en ISIS geen enkel woord. Zoals je ook geen verhalen hoort over wantoestanden in dat deel van Irak. Opvallend.
Gevolgen voor Syrië
Vraag is natuurlijk welke gevolgen dit zal hebben voor Syrië. Dat de VS ondanks de zich opstapelende nederlagen daar verder blijft ijveren voor het vermoorden van Assad en het vernielen van Syrië is duidelijk. Het publiek aankondigen dat de VS meer geld gaat geven aan de opleiding van Jihadisten daar toont dat duidelijk.
Langs de ene kant heeft ISIS door het vergroten van haar actieterrein militair wel heel veel hooi op haar vork genomen. Teveel? Het inzetten van het Iraanse leger lijkt nu dichterbij te komen en dat zal de krijgskansen van ISIS tot praktisch nul herleiden. In Iran weet men immers perfect dat achter ISIS Saoedi Arabië en Israël staan en die willen Iran gewoon kapot.
In hoeverre ook dreigt Saoedi Arabië – toch de oorlogsstoker per uitstek – hier aangevallen te worden. En in dat geval krijgt men een gans ander beeld. Iran hoeft meer op een knop te drukken en gans de Saoedische olieproductie ligt plat. Wat wereldwijd voor enorme gevolgen zal zorgen. Maar Riaad speelt wel heel hard met zeer veel vuur.
De militaire situatie rond de provinciehoofdplaats Deir er-Zor. ISIS slaagde er recent in een bruggenhoofd uit te bouwen op de rechteroever van de Eufraat en bedreigt zo de positie van de andere jihadisten in die regio. Het deel van Deir er-Zor op de linkeroever dat in handen is van al Nusra en andere jihadisten staat eveneens onder druk van ISIS. Hun stadsdeel op de rechteroever dreigt dan weer in handen te vallen van het Syrische leger. Zie hiervoor naar de verschillende pijlen op de kaart.
Natuurlijk heeft ISIS bij haar Iraakse veroveringstocht door het bemachtigen van die honderden miljoenen dollar en veel militaire hardware nieuwe macht. Het viel al lang op dat ISIS niet alleen de beste lonen uitbetaalde aan haar huurlingen maar onder die rebellengroepen ook over de meeste wapens beschikte. Dat wordt nu nog sterker.
Turkse steun
Daarbij is het ook opmerkelijk om te zien hoe de meeste Europese jihadisten praktisch allen via Turkije bij ISIS en in mindere mate bij Jabhat al Nusra belanden. Wat toch een bewijs is dat de Turkse veiligheidsdiensten achter de schermen die bewegingen mee leiden.
Moest de Turkse regering geen controle hebben over die massale toestroom van buitenlandse jihadisten dan zou dat immers beteken dat de AKP regering van premier Recep Tayyip Erdogan het land niet onder controle heeft. En dat gelooft niemand.
Voorlopig echter lijkt de opmars van ISIS geen gevolgen te hebben voor de toestand in Syrië. De opmars van het leger gaat er traag maar gestaag verder met een nakende omsingeling van het rebellengebied in het centrum van de stad Aleppo. Wat in het westen van Syrië zowat de start van het eindspel van de revolte betekent.
In de oostelijke stad Deir er-Zor waar regeringstroepen, ISIS en andere Syrische jihadistengroepen elkaar bevechten blijft het Syrische leger de rechteroever van de Eufraat controleren en boekt ISIS aan de andere oever zeer traag vooruitgang tegen haar rivalen. Hier is het dus nog afwachten.
Goed nieuws is dit voor Syrië natuurlijk niet. Of die uitbreiding van de oorlog tegen Iran door Saoedi Arabië Riaad de overwinning zal bezorgen dient men echter te betwijfelen. De heersers in Riaad lijken gewoon ultra agressief en heel overmoedig, te overmoedig.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu op bezoek bij een Syrische jihadist die na gewond te zijn tijdens de gevechten in Syrië wordt opgeknapt in een Israëlisch legerhospitaal om daarna terug naar het front te gaan. Israël kijkt volgens de Israëlische pers ook niet naar de groep waartoe die jihadisten behoren. Dus ook jihadisten van Jabhat al Nusra die vlakbij de Israëlische grens vechten kunnen er voor een opknapbeurt (en ravitaillering?) terecht.
Maar wie bij Wikileaks leest over die Saoedische houding is hoegenaamd niet verrast door dit oorlogszuchtig gedrag. Integendeel. Al jaren dringen ze bij de VS aan om Iran aan te vallen. Voor de Saoedi’s moeten de Ayatollahs gewoon dood. Liefst nog vandaag. Wie in het Midden-oosten de agressors zijn staat dan ook buiten kijf.
Willy Van Damme
1) Sham is de naam die jihadisten geven aan Syrië. Volgens sommigen hoort daar ook Libanon bij, wat logisch is daar Libanon een zuiver Franse creatie is die zo hoopte via de sterke christelijke aanwezigheid daar ook na de dekolonisatie een vaste voet aan de grond te houden.
Dat is ook de voornaamste reden waarom de Fransen voor de onafhankelijkheid nog vlug die religieuze opdeling in de grondwet verankerden. Hierbij is zowel de president als de legeropperbevelhebber een christen.
2) Het verhaal van Abou Sakker en zijn kannibalisme is te vinden op: http://www.bbc.com/news/magazine-23190533. Het ‘hartbrekend’ verhaal van die journalisten in de wijk Bab Amr in Homs volgens al Jazeera: http://www.aljazeera.com/news/middleeast/2012/02/201222291445322238.html.
Een grootschalige propagandaoorlog rond de situatie in Bab Amr werd gevoerd door een aantal westerse perslui. Hierbij kwamen persfotograaf Remi Ochlik en Marie Colvin (Sunday Times) om het leven.
Samen met Paul Conroy, Edith Bouvier en William Daniels stelden zij de jihadisten van de Faroek Brigades die Bab Amr bezetten voor als heroïsche vrijheidsstrijders die door een barbaars regime werden aangevallen. Zij verdienden, aldus die oorlogscorrespondente alle westerse steun.
Nadien bleek de leider van de Faroek Brigades dus een kannibaal. Toen hij live dat hart op at kreeg hij van zijn collega’s jihadisten luid applaus. De verhalen van die journalisten waren dus een fraai staaltje van oorlogspropaganda.
Niet verbazend dat mediamagnaat Rupert Murdoch, eigenaar van The Sunday Times, na de dood van Marie Colvin een lofzang over haar aanhief. Nadien werd door sommigen, waaronder de Franse vanuit Damascus opererende journalist Thierry Meyssan van de website Voltaire Net (http://www.voltairenet.org/) , geschreven dat enkele van die journalisten ook werkten voor westerse inlichtingendiensten.
Elke journalist die een wat ander geluid laat horen over de toestand in Syrië komt op een zwarte lijst te staan en wordt zoveel als mogelijk geweerd. Hier de in de Franse media zot verklaarde Fransman Thierry Meyssan.
Reeds op 17 juli 2011 was er sprake van het verminken van door de jihadisten vermoorde opposanten. Het was de start van de oorlog in Homs.
3) Zie hiervoor het eerder over de ‘goede’ werken van deze ngo verschenen verhaal en hun link met allerlei jihadistische groepen waaronder al Qaeda.
4) Eerder werd hier al in meer detail de vernielingen beschreven die ISIS aanrichtte in de provinciehoofdplaats Rakka.
5) Wahhabisme en salafisme zijn in wezen hetzelfde. Het is sinds de stichting van Saoedi Arabië in 1932 de staatsgodsdienst van het land. Wahhabisme verwijst naar de theoloog Mohammad ibn Abd al Wahhab (1703–1792) uit Najd in Saoedi Arabië.
Salafisten weigeren hun vorm van islam echter wahhabisme te noemen daar voor hen alleen namen van moslimgeleerden uit de eerste drie generaties na Mohammed mogen gebuikt worden. Uiteraard zijn er ook hier ontelbare vormen van salafisme, ze zijn allen wel ultraconservatief en erg repressief in hun visie op de maatschappij.
Het is kort door de bocht maar men kan het Bedoeïenenislam noemen. Het is ook geen toeval dat het staatsgodsdienst werd in Saoedi Arabië wat toen het armste, economisch minst ontwikkelde deel van de Arabische wereld was.
6) De parlementsverkiezingen van 30 april 2014 waren een klinkende overwinning voor de Rechtsstaatpartij van Nouri al Maliki. Ze haalde 24,14% der stemmen en zag haar zetelaantal toenemen van 89 naar 92.
De twee andere partijen met de meeste zetels waren al Ahrar – de partij gelieerd aan de geestelijke Moktada al Sadr – met 34 zetels en 7,05% der stemmen en al Muwatu met 29 zetels en 7,55% der stemmen. Het parlement telt 328 zetels.
De sjiitische geestelijke Moktadda al Sadr (rechts) is op dit ogenblik een centraal figuur in Irak. Zijn partij en het blok van andere partijtjes rond hem is essentieel voor Maliki om in het parlement een stevige meerderheid te vormen. Militair beschikt hij ook over een degelijk uitgebouwde militie die zelfs tijdens de Amerikaanse bezetting niet bezweek voor het Amerikaanse leger. Ze stond op inactief maar is nu terug onder de wapens geroepen.
Het parlement is dus erg versnipperd wat een coalitievorming uiteraard sterk bemoeilijkt. Dit zou in juli een feit moeten zijn waarbij al Ahrar van al Sadr als coalitiepartner over een sleutelpositie lijkt te beschikken.
7) Daniel Dombey in ‘Turkey ready to accept Kurdish state’, The Financial Times, 28 juni 2014, pagina 4.
8) Zie Syrian Perspective: http://www.syrianperspective.com/2014/06/retired-syrian-pilots-flying-sukhois-for-iraq.html%5B/embed%5D.
Ook de pro- Amerikaanse Libanese krant The Daily Star bracht het verhaal vandaag. Zie: http://www.dailystar.com.lb/News/Middle-East/2014/Jun-30/262081-iraq-claims-gains-against-insurgents-after-tikrit-assault.ashx#axzz364BuQgUt
Willy Van Damme.
Bron: Willy Van Damme’s Weblog.
Mediawerkgroep Syrië 
Reacties
Nog geen reacties